Za historyczny początek dogfrisbee uważany jest 4 sierpnia 1974 roku. Wtedy to, w przerwie meczu baseballowego pomiędzy Los Angeles Dodgers i Cincinnati Reds na płytę boiska wkroczyli Alex Stein i jego pies Ashley Whippet. Alex wziął ze sobą kilka dysków i zaczął rzucać, a Ashley gonił je z oszałamiającą (niespełna 60km/h) prędkoscią, a potem łapał wyskakując przy tym na wysokość prawie 3m! Tłumy na trybunach szalały z zachwytu widząc po raz pierwszy w życiu coś tak niesamowitego. Niestety po ośmiu minutach Alex został wyprowadzony ze stadionu i aresztowany. Jednak po wyjściu z więzienia stał się bardzo popularny - za sprawą licznych wywiadów i wizyt w najpopularniejszych programach telewizyjnych.
W ten sposób coraz więcej ludzi mogło dowiedzieć się czym jest dogfrisbee. Niedługo potem Alex wraz z dwójką współpracowników podjął się organizacji Mistrzostw Świata Dogfrisbee. Impreza ta, nazwana na cześć jego psa: Ashley Whippet Invitational przez długi czas była uważana za najbardziej prestiżową na świecie. Moim zdaniem mimo wielu inych imprez tego typu to właśnie finały AWI są nadal zawodami o najwyższym poziomie i gromadzą najlepszych zawodników z całego świata.
Potęgami dogfrisbee na świecie są zdecydowanie Japonia i USA. W Europie sport ten jest znany dużo krócej i uprawiany na mniejszą skalę. Na starym kontynencie prym wiodą Holandia i Niemcy, jednak inne kraje (łącznie z naszym) już depczą im po piętach. W Polsce dogfrisbee istnieje dopiero od roku 2005, jednak mimo to możemy zaobserwować bardzo szybki rozwój tego sportu. Wyraża się on w coraz większej liczbie uczestników startujących na każdych kolejnych zawodach oraz w gwałtownym zwiększaniu się poziomu z sezonu na sezon.
Pierwsze polskie zawody rozegrane zostały podczas wystawy psów w Bytomiu. Były to I Mistrzostwa Polski w Long Distance. Pierwsze zawody freestyle odbyły się natomiast w roku 2006 również w Bytomiu. Był to zarazem początek pierwszego cyklu zawodów Dog Chow Disc Cup, który wpisał się na stałe w europejski kalendarz. Najważniejszym wydarzeniem polskiego dogfrisbee były ewidentnie Mistrzostwa Europy USDDN, których organizacja została przyznana Polsce w dowód uznania szybkiego rozwoju tego sportu w naszym kraju. Impreza ta przyciągneła ponad 100 zespolów z całej Europy. Ponadto gościnnie wystartował Ron Watson, jedna z bardziej znanych osobistości światowego dogfrisbee.
Dogfrisbee możemy podzielić generalnie na 3 dyscypliny: Long distance, Minidistance i Freestyle. Long distance to typowa konkurencja dystansowa. Tu bite są rekordy odległosci. Minidistance to konkurencja techniczna. Boisko podzielone jest na strefy a ilość zdobytych punktów zależy od tego, w której strefie pies złapie lecący dysk. Oczywiście im dalej tym punktów będzie więcej. Punkty z rzutów złapanych w określonym limicie czasu sumuje się i ustala wynik końcowy.
Freestyle to najbardziej widowiskowa i zarazem najbardziej ambitna dyscyplina dogfrisbee. Tu już zarówno przewodnik jak i pies muszą wykazać się większymi umiejętnościami. Mając do dyspozycji kilka dysków, wybraną przez siebie muzyke i puste boisko należy zaprezentować ciekawy układ i zachwycić sedziow i oczywiście publiczność.
Dogfrisbee w przeciwieństwie do większości innych psich sportów nie jest podporządkowane żadnym krajowym organizacjom typu ZKwP dlatego ma swobodę rowoju. Swoboda ta miała również wpływ na powstanie wielu regulaminów. Najbardziej rozpowszechnione to UFO, USDDN i Skyhoundz. Różnice polegają głównie na wymiarach i kształcie pola do minidistance oraz na innych priorytetach przy ocenie freestyle. W Polsce do tej pory organizowane były wyłącznie zawody formatu USDDN. Jednak niewykluczone że wraz z rozwojem tego sportu również imprezy rozgrywane wg. innych regulaminow zawitają do naszego kraju.
Łukasz Kowa
www.disckillers.com
*na zdjeciach border colie Lima. Urodziła się 3.04.2005 w czeskiej hodowli Lusika. Jej rodzice to Arina s Cesalky i Cid Akumulator. Limonia zajmuje się głównie pasieniem, ale wie co to jest frisbee, agility i wystawy. Limka zaliczyła PIP i zdała egzamin pasterski PPP1 (81/100).
