Sport obrończy swoje początki wiąże z rasą owczarka niemieckiego. Schutzhund dosłownie znaczy ‘pies obronny’. Głównym celem prĂłb obrończych była ostra selekcja pod kątem hodowli osobnikĂłw o najsilniejszych popędach z jednoczesnym zachowaniem rĂłwnowagi między nimi i dużą chęcią współpracy z człowiekiem. Pierwsze egzaminy według regulaminĂłw SCH odbyły się juĹź w 1901. Wielkim prekursorem sportĂłw obrończych był twĂłrca rasy Max von Stephanitz.


Od roku 1920 sport obrończy stał się jednym z głównych narzędzi doboru hodowlanego promowanego przez klub owczarka niemieckiego SV w Niemczech. Z biegiem lat niestety priorytet mu nadany został wyparty przez cechy ekstrerierowe rasy. Za przykładem klubu wiele państw stworzyło własne wewnętrzne regulaminy sprawdzające umiejętności tropienia, posłuszeństwa i obrony rozszerzając ich popularność na inne rasy głownie psĂłw pasterskich (m. in. owczarek niemiecki, belgijski, francuski) ale i innych (doberman, rottweiler, bokser, sznaucer …).


Obecnie obok regulaminĂłw regionalnych istnieje jeden uznawany przez państwa członkowskie FCI i według ktĂłrego rozgrywane są zawody rangi mistrzostw świata – IPO (Internationale Pruefungsordnung).


Regulamin składa się z trzech części stopniowanych w trudności na czterech poziomach: IPOV, IPO1, IPO2, IPO3.



www.dog-sport.pl